Bazı günler beklenmedik şeyler getiriyor.
Daha önce hiç duymadığım bir Ahmet Kaya şarkısına rastlıyorum mesela. Sesini sevdiğim...iliklerime işliyor.
Bir arkadaşım çıkıp geliyor, "aşk varmış" diyor, "oh dünya varmış" der gibi.
Ohhhh diyorum, aşkını sevdiğim. Onun göğsüne dolan serinlik beni de yatıştırıyor.
Başka bir gün, başka bir can...kalbi hafifleten bir güzelliği var onunla muhabbetin. Ne çok gülermişiz birlikte. Çaresizce nasıl da güzelleşirmiş hayat.
Uzaklar yakın olsa, yılda bir kereler haftada kaç kerelere vursa. "Keşke"nin "ah nerdeye" çalan yanı...keşke.
Bir telefon sesi. Ekranda beliren yüzü tebessüm vesilesi. "Evi tuttum". Sesinde kuşlar var, haberi yok. Kanatlarının rüzgarı saçlarımı uçuruyor. Bir bakıyorum, ıpışık kalbim.
Sonra bir gün. Günlerden başka bir gün. Bildiğim en yeşil gözler. Ettiğim en uzun dua. "Mezun oluyorum halacım". Kovaladığım minik adımlarının izi avluda. Dinlesem çocuk kahkahalarının yankısını hâlâ duyabilirim. Ne çabuk...
Sevdiğim kalbi sevdiği kalbe emanet etiğim gece, boğazın öte yanında yakılmış fenerler bırakılıyor gökyüzüne. Rüzgar bana doğru uçuruyor bir tanesini. Tanımadığım birinin dileğine iliştiriyorum dileğimi. İki "Amin" olup yükseliyorlar.
Haziran sokakları ıhlamur kokuyor. Ayak bileklerime dolanıyor yaz gecesi serinliği. Ciğerlerime hayat doluyor. Bir an...bir an için her şey daha kolay oluyor.
Herkesin başka başka renklerle yine de aynı hararetle birbirinden nefret ettiği bir dünya var. Bir de...bu anlar var. Durup fark ettikçe, içimize içimize çektikçe o anları, hafifler belki yaşamak. Çok istersek olar bence.
