siradaki sarki hayatimizdan gecen tum ayilara gelsin

Adı Aliş'ti. Pembeydi. Ayıydı. Onyüzbinmilyon baloncuk yutan kızların demiydi o zamanlar. Her gece ona sarılıp uyurdum. Yumuşaktı. Eğer doğru açıda durursam, gözlerime bakan simsiyah gözleri vardı. Pembe tüylü kollarının ucunda avuçlarını temsil eden beyaz kumaş parçaları... Ben bırakmadıkça, bırakmazdı elimi. Tutardım beyazından, anlatır da anlatırdım. "Sonra Aliş, ogretmen bana sen soyle dedi.... e tabi Aliş ben de kalktim dedim ki..." Geceleri annem beni örterdi, ben onu. Uykuya dalmadan hemen önce bir daha sıkıca sarılır, tüylü alnından öperdim. Sabah uyanmış olurdu o benden önce. "Günaydın Aliş, iyi uyudun mu?" Birgün okuldan döndüğümde iki kulağından camasir ipine asilmis halde buldum onu. Annem dedi ki "Kirlenmişti. Bak tertemiz oldu." Hiç de bile kirlenmemişti. Ama bizde, kirliye temize annem karar verirdi. Kirlense de güzeldi oysa. Alis'ti o. Benimdi. Yikandiktan sonra tüyleri bir tuhaf olmuştu. Azalmadi sevgim ama. Bir kere sevdim mi bir daha vazgecmemeye programlanmistim. Yine öperdim alnından aksatmadan, yine örterdim sıkı sıkı. Lakin sonra, kader ayirdi bizi. Daha dogrusu, annem ayirdi. Ayılara meyli olur diye mi korktu bilmem, birgün eve geldiğimde Alis yoktu. Ona ne yaptigini bana hic soylemedi. Ters tepti ama bu mudahale. Fazlaca meylim oldu ayilara. Her ayida onu aradim. Her ayi biraz Alis'ti ama hicbiri tam anlamiyla o olmadi.

Unutulmadın Aliş!