nereye yetişmeye çalıştığımı bilmiyorum. bazen manasızca hızlanıyorum. ne zaman koyulduğunu, kim tarafından belirlendiğini bilmediğim kurallara uyacağım diye tüketiyorum kendimi. bir an aklım başıma geliyor, "dur" diyorum kendime, "bu acelen ne?"... yavaşlıyorum. kolaylaşıyor hayat. benim derdim olanlar ve olmayanlar sihirli bir değnekle ayrışıyor ve hafifliyorum. sonra yine, belirleyemediğim bir tetikleyici ve muhtemelen hep başka sebeplerle hızlanıyorum. sırtımda bir süper kahraman pelerini var sanıyorum. en nihayetinde varsanı'yorum. hayat zor, dünya yorucu, günler karanlık geliyor. bir yerde, bir an, tekrar, aklım başıma geliyor. hangi tetikleyici ve muhtemel hangi çeşitli farkındalık vesileleriyle bilmiyorum ama yavaşlıyorum.
hayat bir kendini sakin tutma denemesi şimdilerde...
zorlanıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder