raylı sistem

hayat tren katarları gibi gözümün önünden geçip gidiyor. anlamlar iki nabız arasında yer değiştiriyor. bulunduğum binanın penceresinden görünen otoyolda sanki oyuncak arabalar vızıldıyor. hayat bu kadar küçük, böyle basit, böyle kendi başına buyruk... seçimsiz bir nihayet zaman zaman... bazen iyi bir şey bu. tüm galaksiler içinde dünyanın minicikliğini ve dünyanın içinde kapladığınız alanın minicikliğini düşünerek omzunuzda taşıdığınızı sandığınız dağı bir kum tanesine dönüştürebilirsiniz zihninizde. bazense, ipler ucunda bir kukla misali, gerilen ipi farklı yorumlayan her bir ekleminizin başka bir yöne gitmesiyle parçalandığınızı hissedebilirsiniz. ne isterseniz onu hissedersiniz bu dünyada, yeter ki seçim yapma gücünüz olduğunu unutmayın.